De vader van Ine Ruis had oog voor kunst en scharrelde op De Blaak rommelmarkt bij de spoorbrug in Rotterdam werken bij elkaar. ‘Hij kocht vooral op gevoel en bij elke zus hangt wel wat.’ In de jaren 50 van de vorige eeuw bemachtigde hij een werk van Rob Graafland.

Gewend

Rein Ruis had in Soest een klein fabriekje aan huis in lijsten en reisde regelmatig naar Rotterdam voor zijn afnemers. Ine (Utrecht 1942) ging als kind wel eens met hem mee naar Rotterdam. ‘Dit kunstwerkje lag vervolgens maar thuis in Soest en met toestemming heeft het vanaf mijn 16^e op mijn kamer gehangen. Op mijn 18^e kreeg ik het officieel van hem cadeau en het heeft alle jaren aan een haakje en een spijkertje op mijn slaapkamers gehangen.’

In de jaren 80 kwam er tijdens het TV programma ‘Tussen kunst en kitsch’ een werk voorbij wat erg veel op dit schilderijtje leek.  Het werk van Rob Graafland bleek van waarde te zijn. ‘Ik heb er lang mee gewacht het eens in te lijsten, daar waren allerlei redenen voor. Vooral eigenlijk omdat ik er zo aan gewend was.’

Het oog op de toekomst

In september 2018 besloot Ine met vriendinnen naar een taxatie dag te gaan van een veilinghuis. ‘Het had waarschijnlijk toch wel waarde wat ik zou willen weten met het oog op de toekomst. Maar het was vooral een nieuwsgierige impuls en een gezellig dagje uit. Er was geen intentie het te verkopen.’

Maar het liep anders. De veilingmeester was erg enthousiast over het werk van Graafland en haalde er ter plekke collega’s bij om te komen kijken: ‘Ik kom graag bij u langs hoor! Graafland is hot!’ Thuisgekomen en na wat wikken, wegen en overleg met dochters, besloot ze het werkje uit 1915 ter veiling aan te bieden.

Afscheid nemen

Het kunstwerk van Rob Graafland heeft ondertussen een nieuwe eigenaar en de opbrengst komt de pensionada prima van pas op haar oude dag, om van het leven te genieten. ‘Het heeft ook wel met leeftijd te maken en afscheid nemen: ik ben daar makkelijker in geworden. Maar ik heb er zestig jaar van genoten, zo is het mooi.’